Zou de huisarts weten dat ik moeder-van ben?

Ik belde naar de huisarts. Dit keer niet voor één van de jongens, maar voor mezelf. Dat was op zich al bijzonder. Want zeker toen de jongens kleiner waren, was er altijd wel een snee, wond, bult, pijnlijke plek of hoge koorts waarvoor ik weer in de telefoon klom. Maar nu belde ik dus voor mezelf, omdat ik maar zo moe ben en blijf.

‘Zullen we om te beginnen maar bloed prikken?’ stelde de huisarts aan de telefoon voor. ‘Dan kunnen we meteen wat oorzaken uitsluiten, of krijg je meteen duidelijkheid.’
Dat leek mij ook een goed idee. Ze stelde daarnaast een paar vragen die met de overgang te maken hebben. Ze had natuurlijk mijn leeftijd gezien in het dossier, dus waren dat logische vragen. En ja, die moeheid zal daar zeker mee te maken hebben. Want ja, het wordt allemaal wat onregelmatiger en ik heb last van opvliegers. 

Bloedprikken

Ik liet meteen dezelfde middag bloed prikken. Ik ben geen held, dus keek ik vooral niet. ‘U vindt het naar?’ vroeg de verpleegkundige die mijn arm afknelde. ‘Ja, ik heb ooit een nare ervaring gehad’, legde ik uit en voegde er aan toe: ‘Mijn zoon moet ook met enige regelmaat geprikt en hij is een stuk moediger.’ Natuurlijk vroeg ze meteen door over die moedige zoon, al was het maar om me af te leiden. 

Huisarts

Later in de week belt de huisarts terug: uit het bloedonderzoek komt niets bijzonders. Er is geen specifieke oorzaak die mijn vermoeidheid verklaart. Dus stelt ze meer vragen om mogelijk oorzaken te achterhalen.
Ze begint alleen niet over Daniël. Ze vraagt niet of het jarenlange zorgen voor hem en de wetenschap dat ook de komende jaren nog veel zorg zullen vragen, een oorzaak van mijn vermoeidheid is. Halverwege het gesprek vraag ik me af of in mijn dossier eigenlijk wel staat dat ik moeder-van ben. Is Daniël zijn dossier gelinkt aan de mijne? Weet de huisarts hoe het is om elke dag te zorgen? 

Dat zou toch eigenlijk wel moeten. Zodat een arts er actief naar vraagt. Want uit onszelf zullen we niet zo snel erkennen dat het blijvend zorgen voor, zeker in combinatie met de overgang, (te) vermoeiend is. Terwijl het natuurlijk wel zo is. 

Silvie zocht lang naar een goede plek voor Daniël op de middelbare school. Een zoektocht die vooral heel vermoeiend was… Bestel nu haar e-boek en lees mee!