Zo belangrijk is het om de zorg te kunnen delen

Wat echt het verschil maakt, wanneer je zorgintensieve kindjes hebt, is het kunnen delen van zorgen. Samen dragen. Iemand achter je hebben die je ondersteunt wanneer je dreigt te vallen. Iemand die zegt: 'Je hoeft dit niet alleen te doen. We laten niet zomaar los. We gaan ervoor. Samen.'

Onze knuffelbeer gaat nu twee weekjes naar school. Wat waren we bang! Niet alleen omdat school altijd veel van hem heeft gevraagd. Ook omdat hij er al 11 maanden niet meer was. En omdat hij tijdens die 11 maanden in een heel andere wereld vertoefde. Een wereld waarin hij kon genieten van heel veel exclusieve aandacht. Ook zij waren bang… Maar ze wilden met een schone lei beginnen. Iets waar we ontzettend dankbaar om waren en zijn.

Zijn eerste weken verliepen al bij al ontzettend goed. Veel beter dan iedereen had verwacht en gevreesd. Hij is vrolijk en gelukkig. Ook thuis merken we dat het nog steeds goed met hem gaat. De impact van het terug naar school gaan waar we zo bang voor waren, blijft voorlopig uit. Desondanks waren er enkele incidenten in de klas. Hij had een paar crisissen. En hij klopte een juf op het hoofd. Dat deed ons even wankelen. Nee toch… Waarom? En ik begrijp dat het geen fraai beeld vormt van onze zoon bij mensen die vanop afstand toekijken. Het zijn die zaken die opvallen bij een kind waar op voorhand al twijfels over bestonden.

Ondanks het wankelen, vielen we niet. Want zij stonden achter ons. Zij zagen, door die incidentjes heen, het positieve in ons kind. Ze lieten hun beeld niet vertroebelen. Ze kwamen voor hem op en hadden blijvend oog voor de dingen die de voorbije weken wél heel goed liepen. Het zou nochtans gemakkelijk zijn om er een bevestiging in te vinden voor de angsten die er op voorhand al waren: ‘Zie je wel, dit lukt niet, dit is niet haalbaar.’

De zorg delen

Wat zijn we blij, met hen achter ons. Blij met hun vele inspanningen om dit te doen slagen. Blij met de gerustellende berichten en telefoons. Blij met hun visie. Met hun kijk op ons kind. Blij dat ze er samen met ons voor gaan en ze dag per dag kijken hoe het loopt. Hun positieve houding geeft ons kracht om samen door te gaan.

We gaan verder. Stap voor stap. Met een beetje schrik, maar vooral met hoop. Dat is immers wat hun steun en aanpak ons geeft. En zonder hoop, kan je niet zorgen…

Miet Neetesonne is een Vlaamse moeder van 3 jongens, onder wie 2 met een beperking. De middelste heeft ASS en een mentale beperking, de jongste heeft een zware meervoudige beperking en functioneert op het niveau van een baby (hij heeft BPAN, een ernstige neurologische aandoening). Hoe haar leven verloopt deelt ze op haar blog.

Ook wij zijn er voor elkaar. We kunnen de zorg delen, door herkenning en erkenning. Want samen komen we een hele stap verder. Lees daarom ons boek ‘Wat Niemand Weet’.