Waarom Elise online de deuren wagenwijd openzet

Als ik iets positiefs aan de Lockdown heb overgehouden, dan is het wel mijn ochtendwandeling. Het zorgde ervoor dat ik de dagelijkse besmettingscijfers iets later en met iets meer relativeringsvermogen tot me nam. En dat ik de moeizaamste thuiswerkdagen met minder stress startte.

Ik stuitte op verrassend groene paadjes waar ik normaliter over heen kijk – op weg naar een supermarkt die bijna dicht gaat of een bus die ik dreig te missen. Zoals het pad achter een rij eengezinswoningen. Het soort huis waar je, dacht ik altijd, terechtkomt als je je man impulsief verlaat of anderszins je zaakjes niet op orde hebt. Maar nu zag ik ze van de andere kant.

Zo muizig grijs als de huizen van voren zijn, zo rijk en weelderig blijkt de achterkant, grenzend aan een lieflijke sloot. Bewoners zaten met een kopje koffie op hun goed onderhouden terras, uitkijkend op hun bootje of jacuzzi. Ze zagen erg minder gestrest uit dan ik, en leken me tevredener dan de mensen die ik op mijn rondje langs de ‘mooie’ huizen bespiedde. Ik schaamde me voor mijn op de eerste indruk gebaseerde vooroordelen en bedacht: is dat ook hoe mensen naar ons kijken?

Op het eerste gezicht zijn we een gezin met een gehandicapt kind. Je ziet me zwoegen achter een rolstoel. Je bedenkt misschien hoe zwaar het is. Woont hij nog thuis? Wat een last! Deels klopt het beeld van een leven waar een rem op staat. Met zorgen om de toekomst, en veel gedoe om nu alles goed voor onze zoon te regelen. Maar er is meer.

Dat Ties niet kan lopen, op z’n achttiende nog een luier draagt, niet kan praten en in wezen niets zelf kan: dat is de voordeur. Maar zo vaak ik kan, laat ik voorbijgangers net wat verder binnen in ons huis. Vroeger via Twitter, inmiddels via Instagram- en Facebookstories laat ik zien wat Ties voor ons gezin betekent. Hoe z’n zus gezellig bij hem in bed tv kijkt, of z’n broer hem naar de ijswinkel duwt. Hoe hij ons continu verbaast en het verdriet dat we om hem hebben, gedempt wordt door de pieken die we met hem beleven.

Op een verdwaalde gipsfetisjist (even googelen en je weet waarom ik ‘m blockte) en wat haters na, zijn de reacties warm en positief. En vaak net zo verbaasd als de mijne op mijn eerste ochtendwandeling.

Wat deel jij online? En zou jij je verhaal via Wat Niemand Weet willen delen? Mail ons je verhaal.