Al die vrolijke vlaggen stemmen ook weemoedig
Als ik vanmiddag met Daniël naar de logopedie fiets, zullen overal weer de vlaggen uithangen. Vlaggen met schooltassen eraan. Ze wapperen vrolijk in de wind, maar stemmen me melancholisch.
Niet alleen op straat kom ik die vlaggen tegen, ook mijn Facebook-tijdlijn zal vandaag weer uitpuilen. Kinderen van vriendinnen, de buurjongen, allemaal geslaagd. Net als ons nichtje, die ook nog even oud is als Daniël. Ik stuur felicitatie-appjes rond en reageer op de foto’s. Opluchting en blijdschap zijn alom vertegenwoordigd.
Vlaggen
Natuurlijk ben ik blij voor alle die harde werkers. Maar het stemt ook weemoedig.
Daniël heeft na wat omzwervingen een fijne plek gevonden bij ALEZ, de school die we vorig jaar opgericht hebben. Over een paar jaar zal hij daar zijn onderwijs afronden. En natuurlijk hangen we dan ook de vlag uit. Toch zal dat anders zijn. We zullen niet de spanning hebben of hij geslaagd is. Hij gaat immers geen ‘echt’ diploma halen.
De vlag voor hem zal niet het begin inluiden van een zelfstandig, vrij leven waarvoor hij zelf de verantwoordelijkheid zal dragen. De vlag voor hem zal niet symbool staan voor een goudgerande toekomst waar dat diploma de deur naar open zet.
Ik weet zeker dat ik die vlag-met-schooltas ooit voor Daan met veel plezier en met een groot gevoel van trots zal uithangen. Maar mijn uitbundigheid zal verhullen dat ik ook een traan laat om het leven dat hij niet zal hebben.
Omzwervingen? Eigen school opgericht? Lees nu mee hoe het Daniël de overstap van groep 8 naar de middelbare school maakte en waarom er voor hem geen passende plek was.
