Verdienen wij niet eigenlijk ook een zorgbonus?

Ik las die avond een berichtje van een mede-zorgmoeder op Facebook. Ze vond dat wij ‘als ouders van’ ook recht hebben op de zorgbonus die zorgmedewerkers verdienen die een uitzonderlijke bijdrage hebben geleverd vanwege corona.

Omdat wij allemaal vanaf half maart keihard hebben gewerkt als ouder-instelling, dagbesteding, logeerhuis, docent, individueel begeleider, verpleegkundige, taxichauffeur en boksbal. Dit allemaal tegelijkertijd, 24/7 en vaak alleen zonder extra hulp van buiten omdat alles wat ons normaal bijstaat in de zorg moest sluiten of een kwetsbare groep was, zoals bijvoorbeeld je oudere moeder en vader. Sommigen hadden het geluk een partner te hebben die de zorg gedeeltelijk over kon nemen. Ook vielen veel vaste PGB-begeleiders uit omdat ze het of niet aandurfden of bij het krijgen van een verkoudheid ook thuis moesten blijven.

Zelf heb ik 3,5 maand lang de hele mikmak alleen moeten opvangen. Met een dochter die 13 jaar werd en vanuit haar bed met laptop en iPhone voor de vriendinnen, haar online school moest zien te regelen. Vertrouw mij, ik ben trots op haar, maar het is een behoorlijke organisatie dit in goede banen te leiden zonder ruzies die Beer weer van slag maken.

Fulltimebaan

Gelukkig merkte ik dat het thuiszijn Beer rust gaf. Maar achteraf kwam dat vooral omdat ik er manisch voor zorgde alle structuur die weg gevallen was, zelf feilloos op te vangen. Ik heb mijn beroep als kunstschilder niet uit kunnen voeren omdat Beer nooit weg was. Mijn baantje als begeleider van een vrouw met hersenletsel moest ik ook opzij zetten. In die tijd merkte ik dat alleen al het zorgen voor Beer een fulltimebaan is.

Ik ben vast niet de enige die vaak heeft moeten horen dat je omgeving wel werkt, maar jij niet. Dat het leven niet alleen bestaat uit het zorgen voor je kind. Dat collega’s hebben zo belangrijk is voor je sociale leven. Dat als je je kind uit huis plaatst, je eindelijk wel kan gaan werken. Ik heb echt moeten leren dat dit geen normale reacties zijn. Van die klappen werd ik alleen maar sterker. Iemand moet er voor zorgen dat mijn kind de beste zorg blijft krijgen toch?

En nee, wij ‘ouders van’ verschuilen ons niet achter de handicap, stoornis of ziekte van ons kind om lekker thuis te kunnen blijven. Zo heb ik mijn andere banen in de tijd dat de instelling voor Beer zorgt, ook gewoon al die jaren kunnen uitvoeren zodat ik me naast moeder-van ook nog Julie kon blijven voelen.

De zorg die wij leveren is misschien nog wel beter dan alle begeleiders van instellingen en verplegers van ziekenhuizen bij elkaar. Het is inclusieve zorg met een heleboel liefde en veiligheid. Die zorg is normaal gesproken, zonder een besmettelijk virus, gedeeltelijk overgenomen door al deze instanties. Dan kunnen wij even op adem komen of doorgaan met de administratieve zorg voor de zorgkantoren, kantonrechters, het UWV, de SVB en de gemeente naast je andere baantjes.

Zorgbonus

Die gedachte over de zorgbonus van de mede-zorgmoeder op Facebook was nog niet eens zo’n gek idee dus. Wij verdienen absoluut een zorgbonus! Niet een mantelzorg-complimentje, want wat wij doen vind ik verre van alleen mantelzorg. Je kan geen huis kopen en je hebt geen recht op pensioen als je werkt vanuit de Wlz.
Ik denk zelf dat het een boel rust gaat geven en extra veerkracht als ons werk gezien gaat worden als echt werk. En laat ons dan niet vallen als ons kind straks uit huis gaat naar de zorginstelling. Vanuit onze enorme kostbare opgedane ervaring kunnen wij dan tegen betaling al die verse ouders van andere kinderen bijstaan in deze zware maar prachtige reis langs nog steeds niet goed meewerkende instanties. Als je niet zelf helemaal klaar bent met de zorgwereld natuurlijk. Dat zou de cirkel wel weer mooi rond maken.

Het is het beste wat we kunnen doen: onze verhalen delen hoe het leven echt is, achter onze voordeuren. Bestel daarom ons boek met verhalen van ouders-van en geef ‘t cadeau!