Stel dat er niet genoeg IC-bedden zijn, wat dan?

Het is een rare gewaarwoording. Het nieuws dat normaal gesproken interessant is, maar ook altijd een beetje ver van ’t bed, raakt nu bij ieder bericht direct ons dagelijks leven. Blijven de scholen dicht, gaan de eindexamens door? Komt er extra budget voor PGB-houders? Mogen we nog naar buiten? En schrijnend: wie gaat er voor als er niet genoeg plek meer is op de IC?

De NOS legt uit hoe het zit als er een tekort aan IC-bedden is. ‘Op dat moment moet je bepalen wat het beste is voor de maatschappij in plaats van wat het beste is voor het individu’ citeert de nieuwssite Lennie Derde, IC-arts in het UMC Utrecht en mede-auteur van het draaiboek pandemie.
Dit draaiboek geeft verschillende criteria wanneer iemand niet meer het beste is voor de maatschappij. Zoals het criterium ‘Mensen die compleet hulpbehoevend zijn voor hun dagelijkse verzorging’. En bij grote tekorten aan IC-bedden worden ook mensen op dat lijstje gezet die ‘nog wel zelf wat kunnen, maar bij alle activiteiten buitenshuis geholpen moeten worden en binnenshuis hulp nodig hebben bij het huishouden, traplopen en persoonlijke verzorging, zoals douchen en aankleden.’

Laat ik er geen doekjes om winden, dit gaat over onze kinderen. Ook over Daniël, want hij kan zich dan wel zelfstandig douchen en aankleden en alleen op de fiets naar school, maar ook hij moet bij bijna al zijn activiteiten geholpen worden. Vaak in de vorm van toezicht of begeleiding, maar toch. Zelfstandig is hij niet. 

Ik probeer er niet meer over na te denken, maar slaap er slecht van. Daniël doet zo zijn best om zich aan te passen aan deze bizarre tijd. Accepteert dat hij thuis zijn schoolwerk moet doen, zijn vrienden niet meer ziet, logopedie krijgt via een videocall. Hij houdt netjes afstand als we buiten zijn en snapt dat hij niet meer mee kan naar de supermarkt.
Hij is degene die zegt: ‘Gezellig met vijven lunchen’. Hij helpt met koken, ruimt de vaatwasser uit, vouwt de was op. Hij wil een kaartje naar oma sturen, die alleen thuis is en vraagt nog steeds elke ochtend of we lekker hebben geslapen. 

Natuurlijk letten we op elkaar. Zodat we handen blijven wassen en buiten afstand houden. Toch hou ik Daniël net wat scherper in de gaten. Iedereen kan het virus oplopen, we zijn allemaal even vatbaar. En ook zijn broers kunnen er ernstig ziek van worden. Maar zij mogen rekenen op een IC-bed terwijl dat voor Daniël geen zekerheid is.

Lees ook hoe het nieuws dat de scholen dicht gingen bij Silvie binnen kwam.