Sneeuw in de lente kán gewoon niet
Beer zijn maandelijkse logeeruitje bij de instelling viel in het paasweekend. Het logeren van Beer is behoorlijk belangrijk voor mijn eigen rust. Maar hem een paasfeestje ontzeggen, vond ik ook weer iets te zielig. Dus besloot ik tot groot genoegen van Beer, om hem op zondagmiddag al op te halen. We konden dan zoals elk jaar toch naar mijn broer in Hilversum, om paaseitjes te zoeken. Iets waar Beer naast Sinterklaas en Kerstmis erg gelukkig van wordt.
Die tweede paasdag was Beer licht zenuwachtig, met een groot verlangen naar het ‘paasfeest bij Pieter’ zoals hij dat elke 10 minuten wist te vertellen. Ik had zijn zusje van 13 al weken van te voren gezegd dat we dit gingen doen en dat het de bedoeling was dat zij gezellig mee zou gaan. Vroeger was ze altijd in voor een feestje met de familie, maar tegenwoordig is alles wat ik vraag een enorme irritante berg van moeite waar ze totaal geen zin in heeft. Inderdaad, de puberteit.
Ik had haar om half 11 voorzichtig wakker gemaakt om haar ruim de tijd te geven zich mentaal voor te bereiden en op te kunnen maken. Beer en ik hadden toen al een boswandeling gemaakt, waren langs de zee gereden en hadden de supermarkt bezocht.
Op dit soort momenten besef ik weer goed dat ik alle hobbels en bobbels in Beers’ leven niet altijd glad kan strijken. Er zijn elementen zoals een zusje en het weer die er goed de kreukels in kunnen maken.
Puberende zus
Natuurlijk toen het tijd was om te gaan, was het zusje nog bezig een perfecte eyeliner te tekenen rond haar ogen. Dat is zo’n moment dat Beer oorverdovend hard gaat krijsen en ik in de 5e versnelling moet handelen om de rust weer terug te laten keren. Gelukkig was hij voorbij Zoetermeer op de A12 alweer wat bijgekomen en langzaamaan begon hij weer blij te verkondigen: ‘We gaan naar Pieter, paaseitjes, ja!’
Ik keek in de binnenspiegel naar zijn zusje die met haar koptelefoon op de achterbank zat en moest mezelf toespreken niet boos op haar te blijven.
Sneeuw in de lente
Het paasfeestje was erg gezellig, Beer hoefde niet mee aan tafel en genoot zichtbaar van alles wat er om hem heen gebeurde. Zelfs zijn zusje deed leuk mee.
Alleen begon het keihard te sneeuwen buiten. Van een moment van totale ontspanning, moest ik terugschakelen naar de held die alle monsters verslaat in de prikkelarme wereld van Beer.
‘Geeeeen sneeeeeuw!’ Klonk hij in de auto op weg naar huis.
Normaal zou ik hem streng toespreken dat hij rustig moet zijn als ik rij. Maar als je bedenkt dat voor hem de zomertijd in de lente eigenlijk al belachelijk is, dan is sneeuw helemaal niet oké.
Ik kan mezelf weer een schouderklopje geven. Niet alleen heb ik ons veilig naar huis gereden in een sneeuwstorm, ik heb ons toch een leuk feestje gegeven, Daarna mocht ik even ‘uit’ op de bank. We aten die avond pizza uit de oven. Makkelijk en verdiend.
Ritme, regelmaat, structuur, we doen elke dag ons best om het leven voor onze zorgintensieve kinderen leefbaar te maken. Wat dat voor ons leven betekent, hebben in 30 edities van Lotje&co laten zien. Heb jij je verzameling al compleet?
