Een rijmwoordenboek om je kind te snappen

Onze ochtendroutine houdt het midden tussen een militaire operatie en een balletchoreografie. Als ik op mijn tenen reik naar de kopjes in het bovenkastje, gooit Remco onder mij door de nachtluier van onze zwaar gehandicapte zoon Ties met een sierlijke zwaai in de vuilnisbak.

De taken zijn strikt verdeeld. Remco doet Ties, ik doe de broodtrommel en de andere twee kinderen doen een soort van zichzelf. Iedere seconde telt, het busje staat om 8 uur voor de deur dus tijd voor smalltalk is er niet.

Daarom is het best onhandig dat Ties van alles wil zeggen. Er komen steeds meer woorden bij en hij plakt ze zelfs netjes achter elkaar, wat zinnen oplevert als: ‘Mama ik ook hap’. Waarbij hij voor elke klank ruimschoots de tijd neemt, waarschijnlijk zijn wij als trotse ouders de enigen die er een zin in herkennen.

Vandaag levert dat een onverwacht spelletje Hints op.

‘Wat ga je doen, Ties?’ hoor ik Remco vragen.
‘Ikkk kaaajek ei’ zegt hij vrij rap voor zijn doen. Misschien omdat hij het busje ook al in z’n nek voelt hijgen.
‘Wil je tv kijken?’ vult Remco in.
‘Nee!’ perst Ties eruit. ‘Ikkk kaaajek eije’

‘Hij wil graag een ei!’ bemoei ik me ermee vanuit de keuken.
‘Daar hebben we geen tijd voor hoor. Je eet maar gewoon je boterham op.’
‘Nee!’ zegt Ties weer. ‘Eije’
We horen inmiddels het busje toeteren.

Ik leg weg waar ik mee bezig ben. Niets erger dan Ties naar school sturen met het gevoel dat hij door niemand begrepen wordt. Met name voor mij omdat ik me dan de hele dag een slechte moeder voel, terwijl Ties zich er bij muziekles al niet meer druk om maakt.

‘Heb je pijn?’
‘Bedoel je: vrijdag?’
‘Wil je kleien?’
Echt, al moet ik er het hele rijmwoordenboek voor af.
‘TV kijken!’ roept Loes met een mond vol pap.
‘Heb ik al gevraagd,’ zegt Remco die ondertussen Ties in zijn jas hijst.

Denk, denk, denk. Het is vrijdag. Wat doet hij op vrijdag, wie ziet hij op vrijdag, welke therapieën heeft hij. Vrijdag, vrijdag, vrijdag, gaat hij…

‘RIJDEN! Je gaat vandaag paardrijden!’
Ties z’n gezicht klaart op: ‘Ja!’

Ik highfive de spastisch uitgestrekte arm van mijn zoon.
De bel gaat. Tevreden laat Ties zich afvoeren naar de voordeur.
We hebben het weer gered.

Je hebt een rijmwoordenboek nodig om je kind misschien te begrijpen maar hoe mooi zou het zijn als de buitenwereld er een zou hebben om jou, ouder-van, beter te begrijpen? Want er is nog zoveel te delen over Wat Niemand weet over ouders van een zorgintensief kind.