Is opkomen voor je zorgintensieve kind ook jouw 2e natuur?

‘Hoe was het op je nieuwe school?’ vraag ik als Daniël  hijgend z’n fiets weer in de stalling zet. ‘Pff, ik heb zweet’, is z'n eerste reactie. Ik moet lachen, de locatie van z’n nieuwe school is net wat verder weg: ‘Ja Daan, lekker fietsen dat is goed voor je’. De scholen zijn hier in het zuiden afgelopen week weer begonnen en dus ook onze spiksplinternieuwe academie.

Gelukkig is zijn tweede reactie als hij uitgehijgd is: ‘Het was heel leuk. Maar wel hard gewerkt!’
Dat hij hard moet werken, geloof ik meteen. Voorlopig heeft onze nieuwe school, de academie, maar twee leerlingen en dan ben je dus steeds aan de beurt. 

Positieve vibe

We hebben de zomervakantie gebruikt om de nieuwe academie op poten te zetten. Het is een plek waar jongeren van 16+ met een verstandelijke beperking, alle mogelijkheden krijgen om zich te ontwikkelen. Gericht op een zo zelfstandig mogelijk leven in de samenleving.
We hebben nagedacht over een visie, naam, slogan, logo. We tekenden een contract voor een mooie lokatie. Deze herfst gaan we de formele stappen zetten: er moet een stichting komen, het zorgkantoor én de inspectie moeten de academie gaan erkennen als zorgaanbieder. Het wordt vast erg taai en juridisch, maar wel werk met een positieve vibe, waar energie uit komt. Omdat we er zelf over beslissen.

De twee leerkrachten die afwisselend de lessen geven komen uit ons netwerk. We kennen hen al lang en ze kennen de leerlingen. Dat betekent dat ze een vliegende start maken. In die drie jaar dat Daniël naar het VSO ging, betekende de start van het schooljaar iedere keer weer veel gedoe, gepraat, veel uitleg en frustratie. De tegenstelling met de relaxte eerste schoolweek nu, is groot.

Opkomen voor je zorgintensieve kind

Ik vertel ons verhaal aan een moeder met een dochter in groep 8 en ze reageert met bewondering: ‘Wat goed dat jullie dat allemaal zelf regelen. Dat zou ik niet kunnen, wat een werk. Ik vind de zoektocht naar een geschikte middelbare school al heftig. Maar om het dan helemaal zelf te gaan doen… Wel fijn dat jullie al het netwerk en toegang tot de middelen hadden, dat scheelt natuurlijk.’

Ik denk na over haar woorden. Na al die jaren strijd voor een goede plek voor Daan in het onderwijs, voelt het zelf gaan doen bijna als een bevrijding. En onvermijdelijk. We hebben helemaal niet nagedacht of we het opzetten van deze academie wel zouden kunnen. We doen het omdat het nodig is. Net als dat we dat netwerk en die toegang tot de middelen zijn gaan regelen toen het nodig was…

Opkomen voor je zorgintensieve kind, doen wat nodig is, is onze tweede natuur geworden. 

In 34 hemeltergende stappen beschrijft Silvie hoe die strijd voor een plek in het onderwijs er aan toe ging. Lees je mee?