Een gedeukt vertrouwen in Nederland

In de laatste week voor mijn zwangerschapsverlof meld ik me met heftige steken bij de verloskundige. Ze is niet onder de indruk. Omdat de baby wat klein voelt, verwijst ze me wel door naar het ziekenhuis voor een echo. Over een week. ‘Kan het met spoed?’ vraag ik. ‘Ik voel de baby nauwelijks bewegen.’ De vrouw kijkt me aan over haar leesbril. Haar blik straalt jaren ervaring uit met angstige moeders-in-spé. ‘Daar zie ik geen reden toe.’

We spreken 2002: Nederland heeft de hoogste babysterfte van Europa. Inmiddels nemen we de 11de plaats in. Hoe die sterfte is teruggedrongen? ‘We maken meer echo’s,’ vertelt Jan Nijhuis, hoogleraar verloskunde: ‘En we zijn beter naar zwangeren gaan luisteren, wanneer zij bijvoorbeeld minder beweging voelen.’ 

Na één blik op de echo, een week later, wordt mijn nauwelijks bewegende baby via een spoedkeizersnee gehaald. Zes weken te vroeg, met een groeiachterstand van twee maanden die niet eerder was opgemerkt. Hij is niet dood, gelukkig. Wel zwaar gehandicapt.

Mijn vertrouwen in de Nederlandse ‘geen spoed, we kijken het aan’-mentaliteit is dus op z’n zachtst gezegd ietwat gedeukt. Tegelijkertijd mag ik in m’n handjes knijpen dat ik mijn gehandicapte kind juist in dit land heb gekregen. Mijn achttienjarige zoon gaat al bijna zijn hele leven naar een speciale school waar hij fysiotherapie, logopedie krijgt en zelfs zwemt en paardrijdt. Hij kan thuis wonen omdat we genoeg hulp en hulpmiddelen tot onze beschikking hebben. En wie zegt dat hij gezond was geweest als hij nóg eerder was gehaald? 

De boosheid over de verloskundige liet ik jaren geleden los. Dacht ik. Tot ik in week één van corona overvallen werd door blinde paniek. ’We moeten op slot!’ brulde ik bij de eerste toespraak van Rutte. Kozen we er echt voor om het op z’n Hollands even aan te kijken? In week twee was ik murw. Dan werd Ties maar geweigerd op de IC. Dan gingen we allemaal maar dood. 

Boos op Nederland?

Maar in week drie veranderde langzaam mijn stemming. Was ik boos op Nederland of zat ik gewoon een privétrauma te herkauwen? Misschien moest ik me over mijn eigen angst heen zetten en wél vertrouwen hebben in deze aanpak. En nu de eerste ‘voorzichtig positieve’ resultaten van de intelligente lockdown duidelijk worden, durf ik te geloven dat nuchter blijven soms de enige optie is. Laten we het hopen. Laten we hopen dat Nederland niet het gehandicapte kindje van Europa wordt. 

Elise gidst je langs de 10 plekken waar je zorgintensieve kind je in een normaal leven brengt, denk ballenbak, maar denk vooral heel veel thuis…