De mytylschool diploma-uitreiking verliep anders dan gedacht

Toen mijn zwaar gehandicapte zoon zijn school begon, was hij zes jaar. Het is een heerlijke plek. Zo’n gebouw dat er – als je de Connexionbusjes weg dacht - van buiten uitziet als je eigen schooltje vroeger. Ties heeft hier weliswaar niet z’n eerste stappen gezet, maar wel z’n eerste meters in de elektrische rolstoel. Binnen deze muren is hij opgegroeid van kleuter tot man. En vorige week was zijn laatste dag.

Bij elke vlag met schooltas die ik de afgelopen weken zag, had ik hetzelfde als Silvie. Ik gunde het iedereen, en was soms plaatsvervangend trots. Maar het deed ook pijn. Zij wel. Ties niet. Zij wel een diploma-uitreiking, Ties niet. Zij wel aan het begin van een veelbelovend leven. Ties niet. Zij wel doorleren, slimmer worden, een vak eigen maken. Ties de rest van z’n leven schroefjes draaien. O nee, zelfs dat kan hij niet.

Verteerd door zelfmedelijden in een doemdenk-draaikolk, sjokte ik naar Ties zijn mytylschool voor het afscheid. Rijk (16) en Loes (12) waren mee, mijn man Remco duwde Ties. Ik had een speech geschreven waarin ik zijn fantastische leerkrachten en therapeuten bedankte en was bang dat ik het niet droog zou houden. Het was een zomerse dag, het moest een feestje voor Ties worden, maar mijn eigen stemming was beneden peil.

Eenmaal op de gang met de vertrouwde rolstoelen, rollatortjes en driewielfietsen, stuiterde een klasgenoot naar buiten ‘Ze zijn er! Ties is er! Ze zijn er!’ Ties z’n meester was net het grote digibord naar de tuin aan het rijden. Daar stonden picknicktafels met lekkers. Er hingen ballonnen en slingers. Ties werd in het midden neergezet en straalde van oor tot oor.

Langzaam vulde de tuin zich met iedereen die iets heeft betekend in het schoolleven van Ties. Er waren cadeautjes. Therapeuten die jaren met hem gewerkt hadden, vertelden wat ze zo leuk aan hem vonden en haalden herinneringen op. Er was de grote Ties-quiz op het digibord. En er was een officieel moment waarop de directeur het ‘diploma’ overhandigde.

Ik zag wat het deed met zijn broer en zus, die van dit deel van Ties’ leven niet heel veel hebben meegekregen. Ze waren onder de indruk. Loes kon er niet over uit hoe lief de klasgenoten reageerden. Rijk, die achter Ties zat, klopte af en toe op z’n schouder. Remco pinkte bij mijn speech een traantje weg (of stofje, natuurlijk). En ik? Ik was trots. Trotser dan de meest trotse vlag-met-schooltas ophangmoeder.

Een passende plek vinden voor je kind op basisonderwijs, mytylschool, dagopvang of voortgezet onderwijs isnog niet zo eenvoudig. Ook Silvie ging op zoek en neemt je mee in haar 34 stappen. 

Zoek jij nog een passende plek voor jouw kind en woon je in Breda of omgeving? Neem dan eens een kijk bij Alez.