En daarom zijn we allemaal zulke sterke vrouwen

Een paar weken geleden kreeg ik van een vriendin van een vriendin een berichtje met een vraag. ‘Sta jij ervoor open om een keer een kop koffie te drinken met een vriendin van mij? Ze heeft een zoon met een beperking en ze loopt vast. Ze is op zoek naar iemand om ervaringen te delen.’ Ze voegde er aan toe: ‘Ik moest meteen aan jou denken toen we het hadden over sterke vrouwen in een vergelijkbare situatie.’

Ik moest natuurlijk eerst lachen om dat predikaat ‘sterke vrouw’. Maar bedacht me meteen ook dat ze gelijk had. Ook al voel ik het zelf niet altijd zo, ik kom vast zo over. Drie kinderen, eentje met extra zorg, een eigen bedrijf. En als ik het niet eens kan worden met de school, haal ik Daniël er af om met schijnbaar gemak een eigen school op te richten.

wat is het zwaarst?

Natuurlijk ging ik met deze vriendin van een vriendin van een vriendin koffie drinken. Met een lekkere punt cheesecake erbij, in ons lokale restaurant met bijzondere bediening.
We wisselden ervaringen uit. Ze heeft ook drie kinderen en een eigen bedrijf, dus genoeg om over te kletsen. Ik vertelde over de nieuwe school, dat het zo goed gaat. Dat Daniël zo blij is en weer veel leert. Ze vertelde op haar beurt dat ze zo tevreden was met het speciaal onderwijs. En ze bracht onder woorden waarom ze vast loopt.
‘Wat vind je het zwaarst?’ vroeg ze. Daar moest ik over nadenken. Er is zoveel zo gewoon in de zorg en begeleiding van Daniël, dat ik daar niet zomaar een antwoord op heb. ‘Ik denk het idee dat het nooit stopt’, zei ik uiteindelijk. ‘Dat we over 10, 20 jaar nog steeds voor hem zorgen. Vast op een andere manier dan nu, maar loslaten zal nooit gebeuren.’

sterke vrouwen

Ik moest weer aan dat gesprek met haar denken toen ik afgelopen woensdag Daniël troostte. Zijn vaste middag met z’n vertrouwde PGB-er ging niet door (stomme corona) en daar was hij oprecht heel verdrietig over. Dikke tranen biggelden over zijn wangen. Ik hield zijn grote puberlijf dicht tegen me aan en wiegde hem als een kleuter heen en weer.
‘Wat is nu je tip, hoe hou je het vol?’ had die moeder bij de cheesecake gevraagd.
‘Weet je’, antwoordde ik toen, ‘we zijn hun begeleider, hun stem, hun gids in het leven. Maar die rollen kan je ook tijdelijk aan iemand anders overlaten. Onze allerbelangrijkste taak is moeder zijn, want dat kan niemand anders. Daarom houden we het vol. En daarom zijn we allemaal sterke vrouwen.’

Ik veegde Daan z’n tranen van zijn wangen en stelde voor om samen een spelletje te doen.
‘Dat is gezellig mama’, knikte hij en liet een klein lachje zien.

Mmm, van school wisselen? Ja Silvie, heeft het al vaker aan de stok gehad met het onderwijs. Lees haar ebook over de zoektocht naar een plek op het VO