Al die vrolijke kinderen die weer naar school gaan
Het is iets voor half negen en een vertrouwd geluid klinkt door de ramen van mijn kantoor. Het zijn de opgewonden stemmen van kinderen die met hun rugzakjes op, blij over de stoep huppelen omdat ze weer naar school mogen. De ochtendzon schittert door hun haren en ik hoor ze lachen en roepen. Ik kijk ze na en voel een steek van jaloezie.
Jaloezie omdat ik de komende weken alle kinderen nog thuis heb. Inclusief Daniël, al is ook voor hem de meivakantie voorbij. Zijn VSO hoort bijna bij alles bij het primair onderwijs, maar vandaag even niet. Hij slaapt uit en ik bereid me voor om hem straks weer te begeleiden bij het maken van de taakkaart die z’n juf online gaat zetten.
Ik gun het mijn jongens om weer naar school te gaan voordat de zomervakantie begint. Voor het gevoel, voor hun betrokkenheid, voor een goede afsluiting van het jaar. En eerlijk gezegd ook voor mezelf: ik heb behoefte aan een stil huis, aan de bekende routine en aan rust aan mijn hoofd.
doodop
Ik weet het, ik heb relatief makkelijk praten. Daniël is gewoon thuis en in zijn dagelijkse handelen is hij redelijk zelfstandig. Hij mist alleen zijn muziekles, zwem- en hockeytraining. De logopedie gaat al weken online. Hij heeft geen noodzakelijk therapieën die nu weggevallen zijn, waardoor hij achteruit zou gaan. Hij heeft geen gedragsproblemen, wil alleen net te vaak op de iPad.
Toch ben ik doodop. Doodop omdat hij er altijd is, continu aandacht vraagt. Niets zelf kan (of wil?) regelen. Aan de ene kant is hij die puber, die op de bank hangt, muziek luistert en niet mee wil wandelen. En aan de andere kant die kleuter, die maar net begrijpt waarom de situatie is zoals hij is. En dus vragen blijft stellen.
Doodop omdat we elke dag met z’n vijven zijn en het extra opvalt dat hij gesprekken niet kan volgen, niet voluit mee kan doen met zijn broers en we eigenlijk altijd rekening met hem moeten houden. Z’n beperkingen zijn nu een stuk zichtbaarder, dan ze in de gewone routine zijn.
2 juni
En dus kijk ik met een wat zwaar gemoed de vrolijke basisschoolkinderen na, die langs mijn raam lopen. Ze zien er zo onbezorgd uit, met lachende ouders achter zich aan. Hun enige punt van zorg lijkt hun te lange haar, maar ook dat lost zich vast snel op.
Geen eerlijke gedachte natuurlijk, want ik zie alleen hun buitenkant. Misschien hebben ze een opa of oma verloren aan het virus, misschien zijn ze brus, misschien is er thuis lang gedubt of school weer kon omdat hun moeder ziek is. Maar toch.
Als de rust op straat weer keert, open ik alvast Google Classroom om te kijken welke lessen Daniël vandaag heeft. De juf heeft het Jeugdjournaal, Scula, een digitale gymles klaar gezet. We doen het ermee, maar ik vind 2 juni nog echt ver weg.
Daniël zijn onderwijs is al jarenlang een punt van zorg voor Silvie. Lees haar zoektocht naar een passende plek op het VO voor hem.
