Kan je pijn verzachten door ‘m weg te wuiven?

De ergotherapeut, de tandarts, een personeelslid dat negen maanden afwezig is geweest. Van alle drie hoor ik deze week hetzelfde: ‘Ik schrik ervan hoe hard Hester achteruit is gegaan.’ Zelf schrik ik vooral van hun woorden.

Ik ben niet gewend dat dit hardop gezegd wordt. Erkend wordt.
Want Hester gaat al jaren verder en verder achteruit. Met vrienden en familie kan ik daar over praten. Met hulpverleners veel moeizamer. Want als ik Hesters achteruitgang tegenover hen benoem, of vertel wat ze vroeger allemaal kon, zelfs als ik foto’s van toen laat zien, reageren ze meestal laconiek met opmerkingen als ‘Ik zag er tien jaar geleden ook heel anders uit’, ‘Ze wordt natuurlijk wel ouder, hè’.

Pijn verzachten

Als ik dan aangeef dat Hester en ik nog geen jaar schelen, komt er een vaag ‘tja’ of worden er schouders opgehaald. ‘Het valt allemaal wel mee’, lijken ze daarmee te willen zeggen. Ik denk dat dat als troost bedoeld is. Al jaren ben ik gewend aan hulpverleners die denken dat ze de pijn verzachten door hem weg te wuiven.

Nu opeens vertellen drie hulpverleners in één week hetzelfde als ik ze al jaren probeer te vertellen. Dat het niet meevalt. In alle ogen zie ik opeens begrip dat er niet eerder is geweest. Dat begrip is troostend en schokkend tegelijkertijd.

Merel is de zus van Hester. ‘Erkenning is belangrijk’, zegt ze. Haar blogs staan ook in ons boek ‘Wat Niemand Weet’. Mooie, liefdevolle blogs over het voorrecht om de zus van Hester te zijn.