Toen ik me nog een jonge onzekere moeder voelde

Sam was ruim een jaar toen ik gevraagd werd om vast te gaan bloggen voor platform Lotje&co, een platform voor ouders met een zorgintensief kind. Ik viel met mijn neus in de boter want ik werd direct uitgenodigd voor een schrijfworkshop waar alle vaste bloggende moeders zouden komen. Dat leek me leuk en ook wel bijzonder, want ook hadden wij af en toe contact met ‘lotgenoten’ uit de Marfan wereld, werd dit de eerste keer dat ik met een verscheidene groep moeders bij elkaar zou komen.  Moeders zoals ik.  Moeders met een zorgintensief kind.

Ik kwam binnen in het prachtige kantoorpand waar de workshop werd gegeven ergens in het midden van het land en ondanks de warme en welkome sfeer voelde ik mij een beetje een groentje. Een jonge onzekere moeder tussen al die ervaren doorgewinterde moeders. Moeders die al vele jaren met het zorgintensieve bijltje hakten.

jonge onzekere moeder

We begonnen aan de middag met een voorstelrondje en daar ging het al een beetje mis. Ik stelde mezelf voor als Dessie en als de moeder van Sam, op dat moment een kleine dreumes nog. Duidelijk een van de jongste moeders aan tafel en vooral de moeder met het allerjongste kind. Ik grapte dat wij nog volop in de luiers zaten, niet helemaal beseffend dat dit voor het grootste deel van de moeders aan deze tafel gold.  Toen iemand daar een grapje over maakte probeerde ik met een lach het schaamrood op mijn kaken te maskeren. Wat een domme opmerking was dat. Een beetje naïef of onwetend. How little did i know then. Achteraf kon ik er wel om lachen. En soms verlang ik terug naar die tijd, toen ik nog zo hoopvol en onwetend was.

Inmiddels is Sam geen kleine dreumes meer, maar bijna een kleuter. Lotje&co bestaat helaas niet meer en wij zijn nog lang niet uit de luiers. Ik zal mezelf geen doorgewinterde moeder noemen, maar een ervaren moeder zeker. Ik voel me geen groentje meer. Een moeder vertelde me laatst dat de eerste vier jaar met een zorgintensief kind het zwaarst zijn. Ik denk dat dat wel klopt. Nu Sam ouder wordt lijkt er wat rust te komen in ons leven of is het gewenning? Gewenning aan dit leven en aan onze rol als ouder van een zorgintensief kind. We kennen de medische wereld en we hebben een bekende groep artsen, therapeuten en zorgverleners om ons heen, die helaas wel verder uitdijt. Net als de wereld van de WMO, we weten hoe voorzieningen voor Sam moeten aanvragen. We hebben korte lijntjes met onze zorgverzekeraar en kennen de mensen van het Ouder en Kind team en zij kennen ons. We weten waar en welke hulp we kunnen inschakelen, dat het soms snel gaat en soms erg langzaam. Maar bovenal weten we dat we op ons gevoel kunnen vertrouwen. En dat geeft rust.

nieuwe fase

In september wordt Sam hopelijk vier jaar. Hij gaat dan het speciaal onderwijs. Waar hij nu een van de oudste kindjes is op het kleine verpleegkundig kinderdagverblijf, helemaal gewend en op zijn plek, is hij straks de jonge kleuter op de grote school. En ik de moeder van die jonge kleuter. Er breekt een nieuwe fase aan. Dan zijn we toch weer even die groentjes.

Je vindt de blogs van Dessie niet alleen op haar eigen site Lieve Sam, maar ook in ons boek Wat Niemand Weet! Heb jij m al?