Ik had me toch verzoend met zijn driewieler?
Daniël fietst op een driewieler. Toen we zijn lichtgewicht fancy fiets kochten, schreef ik daarover: ‘Een nieuwe driewieler betekent dat we echt voorgoed afscheid nemen van het idee dat hij ooit op twee wielen gaat leren fietsen. En diep in mijn hart doet dat toch nog pijn.’ Ondertussen is hij al weer jaren ‘die blonde jongen met dat lichtgroene kratje op zijn fiets’. En heb ik me er helemaal mee verzoend. Dacht ik.
Op woensdagmiddag is Daniël altijd bij Ronnie, zijn pgb-begeleider, ook nu in de lockdown.
Een tijdje geleden stuurde hij een filmpje door van Daniël die met een zeer geconcentreerd gezicht hun straat doorstepte. Op zo’n grote step met een hoog stuur.
‘Eerst de step en dan ga ik toch die fiets op twee wielen proberen’, schreef Ronnie erbij. Toen hij Daan die avond thuis bracht, begon ik natuurlijk net te enthousiast over dat filmpje. ‘Step leuk, fiets niet…’ reageerde hij stug.
‘Zeg er maar niets over, het ligt gevoelig’, legde Ronnie snel uit. ‘Hij wil beslist op drie wielen blijven fietsen.’ Daniël bleek zeer gehecht aan zijn fancy fiets met lichtgroene krat. Dus begon ik er niet meer over en liet het fietsproject aan Ronnie.
Tot in de kerstvakantie.
Daniël moest voor school een werkstuk maken. Hij had als onderwerp de bergen gekozen en wilde ook opschrijven wat je allemaal in de bergen kan doen. Hij maakte netjes zinnen over wandelen en skiën met foto’s uit ons eigen archief.
In zijn informatieve boekje over de bergen uit de bieb, stond ook een stukje over rotsklimmen. ‘Net als bij Wie is de Mol’, wist Daan meteen en vond een foto van ouddeelnemer Rick Paul al abseilend.
‘Wat kan je nog meer in de bergen doen?’ vroeg ik slinks, want ik rook hier een kans. ‘Zoek maar ’ns op Google.’
Na wat sturen van mijn kant, wist Daniël het: ‘Mountainbiken!’
‘Zou je dat ook wel ’ns willen doen?’ vroeg ik even slinks door.
‘Ja is leuk’, knikte Daniël en keek me toen ongerust aan.
‘Maar dat kan niet op een driewieler,’ vulde ik ‘t voor hem in.
Nu is hij dus om. Afgelopen woensdag heeft hij een stukje gefietst bij Ronnie in de straat en vertelde dat nieuws in geuren en kleuren toen hij thuis kwam.
‘Ik ga mountainbiken met jou, papa!’ Verkondigde hij zelfs stoer aan Harro.
En ja, dan draaf ik meteen weer door. Ik zie ons op gewone fietsen over een Waddeneiland fietsen, in plaats van op een elektrisch aangedreven tandem. En door de stad crossen zonder op te vallen. Ik wil die driewieler al bijna te koop zetten.
Al dromend voel ik een traan opwellen, omdat die driewieler in onze schuur toch nog altijd een gevoelig plek raakt. Als een symbool voor al mijn dromen en verwachtingen voor Daniël.
Lees de verhalen van Silvie over de keuze voor de driewieler van Daniël in ons boek Wat Niemand Weet.
