Hoe kun je een kind loslaten dat omvalt zonder jou?
Als je een probleem hebt waar niemand goed raad mee weet, krijg je steevast hetzelfde advies. ‘Je moet het loslaten.’ Dat betekent: je moet er over ophouden - maar dan iets empatischer geformuleerd.
‘Het’, dat is in mijn geval Ties. Die niet kan lopen, niet kan zitten en niet kan praten. Die, als ik hem letterlijk losliet, op onze tegelvloer te pletter zou vallen. Zijn spieren hebben nu eenmaal de irritante gewoonte om net iets te laat in actie te komen.
Toch snap ik best wel wat iedereen bedoelt. Waar ik ga, gaat Ties ook. Ik hijg in zijn nek, bepaal 24 uur per dag waar zijn rolstoel staat. Meestal voor de tv omdat er verder niets is dat hij alleen kan doen. Ga ik naar boven, naar buiten – of bij wijze van spreken een week all-inclusive naar Turkije – bij terugkomst vind ik hem altijd op exact dezelfde plek.
Een beetje meer afstand is geen slecht idee. Daarom mocht hij, vanaf z’n elfde, thuis in zijn elektrische rolstoel rijden. Eigenlijk kon hij het nog niet goed genoeg. En eigenlijk hielden we iets teveel van onze meubels, maar we gaven het een kans.
Vol verwachting drukte ik de eerste keer op het groene knopje van zijn rolstoelrugleuning: alsof ik een robot tot leven wekte. Wat werd zijn eerste stop? De koelkast? De kamer van zijn zusje? De voordeur? Tot mijn teleurstelling reed hij linea recta naar de televisie. En hij bleef daar verder staan.
Wanneer je eindelijk de vrijheid krijgt om te doen wat je wilt, zoek je kennelijk juist de plek op waar je jarenlang gevangen zat.
Kind loslaten
Pas tijdens ons eerste uitje naar Schiphol (met overal stootranden en waar het niet erg is als je tegen een ander karretje botst) merkte ik dat hij zich vrijer durfde te bewegen. Hij laveerde door de drukte als een zeilbootje tussen de cruiseschepen. Ik werd er zelf ook relaxed van, keek iets te lang in een etalage, draaide me om en was hem kwijt.
Het gevoel van paniek als één van mijn andere kinderen in een mensenmassa verdwijnt, had ik niet. Want A. wie steelt er nou een gehandicapt kind. En B. een hinkelende bejaarde kan hem nog inhalen dus zo’n vaart zou het niet lopen. Wel voelde het ontzettend raar. Voor het eerst in 11 jaar wist alleen Ties waar Ties was. En als dat voor mij al zo vreemd is, hoe moest het voor hem zijn?
Al snel ontdekte ik hem. Vanachter een immense plantenbak keek hij mij aan met een blik die het midden hield tussen hondsbrutaal en doodsbenauwd. Opeens vroeg ik me af wie hier nu eigenlijk wie aan het loslaten was.
Je kind loslaten valt al niet mee, laat staan je zorgintensieve kind… Dat gaat gewoon niet zomaar. Lees in ons boek Wat Niemand Weet, hoe mede-ouders als Elise dat aanpakken. Bestel m nu!
