Hoezo handelingsverlegen?
Ik weet nog goed dat ik op de lagere school een meisje in de klas had die geregeld omviel. Gewoon zomaar. Ineens. Patsboem daar lag ze. Op het schoolplein terwijl wij tikkertje aan het spelen waren. Geen idee wat er aan de hand was en niemand die hier uitleg over gaf.
Jaren later realiseerde ik me dat het hier ging om een meisje met epilepsie. Geen eng meisje, maar een ziek meisje. Wat me nu nog steeds zo raakt, is dat wij op school hierover niet werden geïnformeerd. Over wat epilepsie was, wat het met iemand deed – of kon doen. Dat het een ziekte is en dat dat een enorme impact heeft op haar leven en het leven van het gezin waarin ze opgroeit.
Weer jaren later – toen ik zelf kinderen had – werden er te pas en te onpas labeltjes geplakt op kinderen. Labeltjes als autisme, ADHD, LVB etc. Ik heb dat altijd een beetje vreemd gevonden. Wat als die leerling nou gewoon druk was, niet zo heel slim was of gewoon meer moeite had met dingen? In tegenstelling tot zoiets als epilepsie zijn er behoorlijk wat labels, die in het leven zijn geroepen om de geldstromen op gang te helpen in de begeleiding van deze kinderen. Is dat erg? Nee, maar het drukt wel een stempel.
Handelingsverlegen
Scholen zijn vaak handelingsverlegen en brengen dan al snel de verdenking van een label in. Het vermoeden is er, het kind moet getest want school wil graag weten wat de ondersteuningsbehoefte is. Als ouders heb je daar weinig tot niets over te zeggen. Maar wat nou als je als ouders het niet aan wilt gaan? Je kind niet wilt laten testen? Omdat het gewoon druk is, minder goed meekomt en jij dat als ouder niet ziet als een enorme belemmering?
Dat kan dus niet in deze tijd, want het belang van het kind staat voorop. Althans dat zeggen de ‘professionals’. Ik betwijfel dit en dan druk me ik me voorzichtig uit.
En dan?
Wat als de uitkomst van het onderzoek iets anders laat zien, dan het vermoeden was? Wat doen de scholen er dan mee? Doen ze er iets mee?
Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat dat dus helaas niet zo is. Dat scholen nu het bewijs hebben dat het kind een label heeft. Daarmee kunnen ze aanspraak maken op een financieel potje. En ik, als ouder van, sta met mijn rug tegen de muur. Toen ik vroeg: ‘Wat gaan jullie nu dan met deze uitkomst doen?’, was het antwoord: ‘Niks.’
Ik ben benieuwd hoe dat bij jullie is? Wat hebben jullie meegenomen in jullie besluit om je kind te laten testen? Was het de druk van buitenaf of kwam de hulpvraag vanuit jezelf? En wat heeft school ermee gedaan? Hebben ze er iets mee gedaan?
Ook als er wel helderheid is over de problematiek en docenten zijn niet handelingsverlegen, dan nog is het niet zo eenvoudig om een plekje in het regulier onderwijs te vinden. Silvie beschrijft haar zoektocht aan de hand van 34 stappen in dit ebook.
