Zo voelt beslissen over je kind, ook als hij volwassen is

Beer zat naast me op een stoel in een kleine kamer van het gerechtshof. Voor ons zat mevrouw de rechter met haar zwarte toga en naast haar de griffier. Ik was behoorlijk nerveus en wist me geen houding te geven. Ik was niet bang dat de curatele zou worden afgewezen die ik had aangevraagd toen Beer 18 jaar zou worden. Met het pakket aan documenten zou de kantonrechter wel snappen dat dit zware middel de enige mogelijkheid zou zijn voor een bewindvoering. Toch voelde ik zeer gemengde emoties bij het aanwezig zijn met Beer daar.

Hij was zich van geen kwaad bewust toen de rechter hem vriendelijk vertelde dat zijn moeder nu goed voor hem zal blijven zorgen. ‘Ja’, was het enige dat hij kon zeggen. Ik betrapte mezelf erop dat ik een groot brok verdriet had zitten in mijn keel. Na de uitspraak zijn we een ijsje gaan halen om de hoek met zijn mooie kaart met een grote 5. Beslissen over je kind, ook als hij volwassen is, het blijft ingewikkeld.

Wilsonbekwaam

Dit woord ‘wilsonbekwaam’ is denk ik voor veel ouders een moeilijk gegeven om mee te dealen als het om je eigen kind gaat. Waar maar enige vorm van communicatie mogelijk is, is er een wil. De wil om aan te willen geven dat hij groene chips wil in plaats van blauwe. Welk cijfer hij welke dag van de week wil uitzoeken. De sterke wil naar structuur die noodzakelijk is. Want owee als ik besluit na 22 uur nog een film af te willen kijken terwijl Beer dan zijn tanden moet poetsen en naar bed. Beer weet heus wel wat hij wil.

Medicatie

En dan is er ook nog de medicatie die hij nu bijna een jaar krijgt. Beer vond het geloof ik, erg normaal al die harde geluiden te maken en bekommerde zich niet om andere bewoners die met hun handen tegen hun oren aangeplakt zaten. Dat hij niet meer mocht logeren in een nieuwe woning was voor hem ook wonderbaarlijk. Hij deed toch gewoon zijn ding? De bewoners waren bang van hem maar daar kon hij toch niets aan doen? Dat de psychiater zei dat Beer erg veel onrust heeft, was voor mij de doorslag om hem een lichte dosis medicatie te geven. Want wat de buitenwereld vindt, daar heb ik al erg lang geen boodschap aan.

Vaccinatie

Afgelopen vrijdag heeft hij zijn 2e vaccinatie gekregen tegen corona. Ook dat was voor mij behoorlijk slikken. Beer heeft astma, maar al jaren geen aanvallen. De coronabesmettingen gebeuren om ons heen, maar raken ons als gezin niet. Toch is hij als thuiswonende deelnemer van de dagbesteding en logee op een woonzorgpark, een risico. De bewoners hebben al bijna een jaar geen dagbesteding buiten hun eigen woning gehad en Beer komt elke maand een weekend logeren in hun huis.
Ik las een mail van de directeur van de instelling, die trots vertelde dat de thuiswonende cliënten de overgebleven vaccins hadden gekregen. Ik denk dat hij dit zo nadrukkelijk meldde, om de verwanten van de bewoners een veilig gevoel te geven.
Die beslissing over de prik werd eigenlijk een beetje voor mij genomen. Ik was vrij om nee te zeggen, maar Beer is degene die de rest van zijn leven te maken heeft met deze kwetsbare groep mensen. Ik niet. En dus zei ik ja.

‘Prikken is nu klaar, Beer’, zei ik tegen hem toen hij met zijn prikdiploma in de auto stapte. We gingen naar de dichtstbijzijnde ‘cijferwinkel’ die eigenlijk een dierenspeciaalzaak is, waar ze bij de kassa iets met cijfers verkopen. Beer was blij met zijn cijfers en ik heb geloof ik wel 10 keer gezegd dat ik trots op hem was. ‘Ja’, hoorde ik hem zeggen.

Lees in ons boek Wat Niemand Weet waar ouders allemaal over moeten blijven beslissen, ook als hun kind volwassen is.