Zo voelt het om de uitzondering te blijven
Gedurende Lotte haar leven waren we eraan gewend geraakt altijd die uitzondering te zijn. Het gezin dat gewoon probeerde mee te doen ondanks het feit dat ze een gehandicapt kind hadden. Dat wij die uitzondering ook zouden zijn na Lotte haar overlijden had ik niet verwacht. En dat deed in het begin best even pijn.
De ambulancebroeders kwamen de avond van Lotte haar overlijden binnengestormd, klaar voor actie want het betrof immers een zeventienjarige. Men had duidelijk een huishouden in grote paniek verwacht. Ze troffen een gelaten gezin aan, een gezin dat berustte in wat er gebeurd was. Na onze uitleg begrepen ze het en gingen buiten op de schouwarts wachten.
Dat wachten duurde lang, heel lang. Onze zorgverleners en de casemanager van het Emma Thuis Team arriveerden ondertussen één voor één. Met zijn allen wachtten we aan de keukentafel op de schouwarts. Met een lach en een traan, haalden we toen al herinneringen op aan Lotte.
Ruim anderhalf uur na Lotte haar overlijden kwam de schouwarts. Zij kwam zonder enige achtergrondinformatie. Ze had een klein blaadje in haar hand waarop ze aantekeningen maakte. Dat blaadje was met al onze informatie al snel vol, ze schreef verder op haar hand.
Ook zij had een huis vol paniek en tragiek verwacht. Buiten ging ze bellen, onze informatie moest bevestigd worden door een kinderarts. De casemanager van het Emma Thuis Team bood aan haar te helpen, maar de schouwarts weigerde dat en ging stug door met het afwerken van het protocol. Pas nadat ze een kinderarts en de GGD-arts had gesproken, werd Lotte officieel dood verklaard. En konden wij eindelijk de begrafenisondernemer gaan bellen.
De uitzondering
Gedurende de rest van de week bleek telkens weer dat wij een uitzondering waren. De kaart hadden wij al grotendeels klaar, we wilden een simpele kist die beschilderd kon worden. Geen rouwauto maar Lotte gewoon in onze bus vervoeren, noem het maar op en wij weken af van de standaard.
Maar uiteindelijk was alles precies zoals wij het wilden hebben.
Bezoek aan huis voor iedereen die persoonlijk afscheid wilde nemen van Lotte. En dat waren er veel, Lotte had bij veel mensen een plek in hun hart veroverd.
Condoleren op een manier waarop zoveel mogelijk mensen langs konden komen. Wij waren na drie uur helemaal op van het staan, maar wat deed het goed al die mensen te zien en hun verhaal over hun band met Lotte te horen.
De uitvaartdienst was helemaal in Lotte haar stijl, haar muziek en haar foto’s. In elk verhaal van de sprekers stond Lotte centraal.
De uitzondering zijn was deze keer echt de moeite waard. Lotte zou trots op ons geweest zijn.
‘Het verdriet is enorm, het gemis is groter’ schreef Veronique over het moeten loslaten van je kind.
