Wat als je kind gewoon simpel denkt?

‘Op de zeilschool vroeg iemand hoe het nu is om een broer met Downsyndroom te hebben’, begint Simeon als we over de Duitse snelweg zoeven, richting Praag. Julian rijdt, ik zit gezellig achterin naast Simeon. ‘En wat antwoordde je?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Nou gewoon, dat het helemaal prima is. Dat Daniël gewoon heel simpel denkt.’

Ik schiet in de lach. Julian vangt het gesprek op en zegt: ‘Ja dat klopt. Hij denkt ook simpel en hij is zo oblivious. Lijkt me heerlijk hoor, als je zo kunt zijn.’
Het duurt even voordat we een goede Nederlands vertaling hebben gevonden, maar ‘onbewust van de wereld om hem heen’, komt het meest in de buurt. Daniël luistert ondertussen naar muziek met zijn koptelefoon op en lacht me vrolijk toe. Oblivious, inderdaad. 

Mondkapjes

De jongens hebben voor de vakantie een stedentrip door midden-Europa bedacht. Dus rijden we van Leipzig, naar Praag en dan via Bratislava -waar ik ooit stage heb gelopen- naar Wenen. We bekijken per stad de corona-situatie en kunnen altijd meteen terug naar huis, mocht een land of streek op code oranje gaan. We hebben mondkapjes bij ons, wassen vaak en veel onze handen en houden afstand. En in Praag is het relatief rustig, geen groepen Japanners, Chinezen of Amerikanen. 

Zo van stad naar stad hoppen, is lastig voor Daniël omdat de structuur ontbreekt. Hij houdt zich vast aan een door mij gemaakte reisgids met per dag wat we doen, hoever het rijden is en waar we slapen.
‘Wanneer gaan we lunchen?’ vraagt hij als we door Praag lopen, op weg naar de grote kathedraal. Eten is weten, is zijn simpele uitgangspunt. En daarom antwoord ik rustig en serieus: ‘Eerst gaan we met een gids door die mooie grote kathedraal en dan gaan we lunchen. Maar ik weet nog niet waar.’
’O, ik vind gids een beetje spannend’, kijkt hij wat moeilijk.
‘Ik help je Daan, komt goed!’

Simpel

De gids vertelt -ook nog in het Engels- over de geschiedenis van de Tsjechen en de kathedraal. Ze wijst naar glas in lood ramen, het grote orgel. Ik probeer haar verhaal voor Daniël samen te vatten, maar kom er niet uit. Het moet simpeler. Ik leg uit wat glas in lood is en dat de kerk echt heel oud is.
Als we bij een graftombe komen en het dus over de dood gaat, zet ik me schrap. En inderdaad: Daniël begint meteen over z’n skileraar van afgelopen winter waar hij een echte klik mee had. Die leraar heeft eind januari een auto-ongeluk gehad, Daan en ik zijn samen op zijn begrafenis geweest.
Geen omwegen, geen omslachtig taalgebruik, gewoon simpel en direct: ‘Piter is ook dood, toch?’

Na de lunch lopen we naar de ‘Lennonwall’. Een herdenkingsmuur opgericht toen John Lennon in 1980 werd vermoord. De muur werd natuurlijk al snel een politiek statement tegen het communistische regime. De vrolijk beschilderde muur herdenkt nu niet alleen Lennon, maar vooral de vrijheid. We staan met z’n vijven te kijken, als Daniël zegt: ‘Net als Black Lives Matter…’

Daan denkt simpel, zeker. Maar gelukkig is het leven en de waarheid vaak ook simpel. 

Geniet jij ook van onze persoonlijke verhalen? Heb je zelf ook een verhaal te vertellen? Doe dan mee met onze workshop ‘De Kracht van Bloggen’ op 25 september en leer van Elise hoe het moet, dat bloggen!