Als je je zestiende verjaardag toch niet kan vieren
Met een verdrietige blik, veegde Daniël het woord ‘feest’ uit op het grote planbord dat in onze keuken hangt. Dat woord feest stond in hoofdletters, met twee uitroeptekens, onder afgelopen zondag op ons bord. Een feest met zijn beste vrienden ter ere van zijn zestiende verjaardag. Het ging niet door.
In april hielden we de moed erin met het mantra ‘Op 30 juni kunnen we Daniël zijn verjaardag wel vieren’. Hij werd 16, en dat wilden we niet ongemerkt voorbij laten gaan. Want voor ons is die zestiende verjaardag best een emotionele stap. Het voelt als de drempel naar de volwassenheid, de puberteit raak voorbij, de groeispurt is geweest. Dat geldt ook Daniël, ook zijn toekomst komt nu echt dichterbij.
zestiende verjaardag
Toen de corona-maatregelen stap voor stap soepeler werden, durfden we plannen te maken om zijn verjaardag inderdaad in het echt te vieren. En niet alleen via Zoom of FaceTime.
Omdat de opa’s en oma’s het best nog spannend vonden om naar Brabant te komen, knipten we z’n feest op in drie kleine feestjes. Op de zondag voor de 30e het ene deel van de familie, op de 30e het andere deel en op de zondag erna z’n vrienden. Met hun ouders, die ondertussen ook onze vrienden zijn.
Ik moest het een paar keer uitleggen en uitschrijven, maar toen Daniël door had dat hij zijn verjaardag dan drie keer kon vieren, was hij meer dan tevreden met corona. Ik bestelde drie keer taart bij de bakker en we hingen buiten weersbestendige slingers op.
‘mam ik ben ziek’
‘Morgen weer barbecue en weer taart? Met weer 16 kaarsjes? Weer zingen?’ vroeg Daan afgelopen zaterdagochtend nog even voor de zekerheid.
‘Ja, zeker weten. Eerst naar je hockeytraining en dan gaan we weer boodschappen doen’, antwoordde ik.
‘Waar zijn Simeon en Julian?’ vroeg hij vervolgens, de stille keuken rondkijkend.
‘Simeon slaapt nog en Julian is al naar zijn werk.’
Gelukkig gingen we tussen de training en de boodschappen nog even naar huis.
‘Mam, ik ben ziek’, vertelde Simeon, ondertussen wakker maar wel nog in pyjama. ‘Ik heb keelpijn, snotneus en ik moet hoesten…’
De corona-teststraat werkte zaterdagmiddag heel efficiënt, we waren zo weer thuis. Ik heb tot zondagmiddag gehoopt en gebeden dat de uitslag er net zo efficiënt binnen 24 uur zou zijn. Maar helaas, we hoorden pas op maandag dat er niets aan de hand was. En dus kon Daan zijn zestiende verjaardag niet met z’n vrienden vieren.
We weten het: de kracht van bloggen is groot! Wil je zelf ook (beter) leren schrijven? Volg dan onze workshop op 25 september.
