Niemand zet een kind op de wereld om er afscheid van te nemen
Maaike leest op Twitter dat Boris is overleden. Dat geeft te denken over de kwetsbaarheid van het leven van onze kinderen. Ze deelt op Facebook dan ook haar verdriet en onmacht dat ze voelt naar aanleiding van dit verdrietige bericht.
Verdriet
Vandaag ben ik van slag. Op twitter las ik het bericht dat Boris is overleden.
Ik heb Boris en zijn ouders nooit ontmoet. Maar toch heb ik het gevoel dat ik ze heb leren kennen. De column die zijn vader voor de Volkskrant over het ‘uit huis gaan’ van Boris schreef werd me door verschillende mensen toegestuurd, met het bericht dat het zo herkenbaar was vanwege de verhalen die ik over onze zoon deel.
En nu is daar dat nieuws. Een intens verdrietig bericht van een vader die zijn zoon heeft verloren. Een zoon die ook hij pas kort geleden terugbracht naar zijn ‘woning’ na lange tijd ‘thuis’ vanwege het coronavirus. Veilig thuis.
In Andersland gebeurt het regelmatig. Kinderen die overlijden. Soms na een akelig ziekbed, soms na lang lijden en veel ongemak, soms voorspeld, en heel vaak ook opeens.
De eerste keer dat ik dit van dichtbij meemaakte, ging het om een jongen van de school van Bram. Hij was lange tijd heel erg ziek. Ik ging naar de condoleance. Hij lag opgebaard, zijn lievelingsmuziek speelde, de zaal was versierd. Het was mooi en verschrikkelijk tegelijk.
De dood van kinderen en jongeren. Het went niet. In mijn hoofd en in mijn hart hebben al die kinderen een plekje, het zijn er heel veel, te veel.
De laatste keer dat de dood zo dichtbij kwam, was het de buurman van Bram. Vlak voor kerst 2018 overleed hij stilletjes aan de andere kant van de muur van Bram’s kamer. Waarschijnlijk een aanval.
We werden vroeg in de ochtend gebeld. Bram lag nog in bed. We hebben het hem zelf verteld. Onbegrijpelijk dat iemand die je drie dagen daarvoor nog hebt gesproken bij het kerstdiner, opeens dood in bed ligt.
De dood van onze kinderen. We hebben er als ouders van een zorgintensief kind een ingewikkelde relatie mee. Die is voor ons allemaal anders, maar we hebben er allemaal over nagedacht. Een zo kwetsbaar iemand achterlaten als je zelf overlijdt, is vreselijk. Je kind zien lijden is ook verschrikkelijk, en ja, soms moet je overlijden letterlijk nemen: het lijden is over.
Maar niemand niemand niemand zet een kind op de wereld om er afscheid van te nemen.
Maaike Ballieux is getrouwd met Bart, en de moeder van Bram (23 jaar, Lennox-Gastautsyndroom), Eva en Femke. Maaike’s expertise ligt op het gebied van moeilijk-instelbare epilepsie en bijkomende problematiek. Ze is fractievoorzitter van GroenLinks Haarlemmermeer en bestuurslid van Ieder(in).
Lees ook: Het laatste van de drie loodzware gesprekken over de niet-behandel- en een niet-reanimatieverklaring van Hester had Merel achter de rug. Het maakt haar verdrietig maar lucht ook op.
