Herken je deze mixed feelings over je zorgintensieve kind?

Vanaf een bankje op een lagere school, kijk ik naar mijn 17-jarige zoon, spelend in de zandbak, met z’n slipper als schep en pratend in zichzelf…

Ik heb mixed feelings; blij dat hij zichzelf mag en kan zijn, blij dat hij geniet van het zand tussen zijn tenen, blij dat hij zonder gêne in kleermakerszit emmertjes met zand aan het vullen is.
Maar ik bedenk ook dat ik geen andere moeder ken, die naar haar 17-jarige zoon, met ondertussen een redelijk gevulde baard, in een zandbak moet zitten kijken. Of mee moet spelen.

mixed feelings

Dat ik mee moet naar de dokter en onverrichter zake na 20 minuten weer kan vertrekken. Omdat bij zoonlief “nee” echt nee is. Dat ik als een soort vertaal-app gesprekken verduidelijk omdat mensen hem niet verstaan. Dat ik hem moet zeggen dat hij niet aan The Voice of Holland mee kan doen. Terwijl hij zich suf oefent en er van overtuigd is, te gaan winnen.
Dat ik hem moet troosten omdat hij in en in verdrietig is, nu hij zijn vriendinnetje al 3 maanden niet heeft kunnen zien. En dat ik zijn tanden moet poetsen, zijn nagels knippen en zijn baard trimmen.
En met tranen in mijn ogen moet uitleggen dat die vlaggen bij zijn oud-klasgenootjes en vriendjes/vriendinnetjes uithangen omdat zij geslaagd zijn voor school en gaan studeren.

Mixed feelings, omdat hij zichzelf is en mag zijn, een onbezorgd leven leidt en ik zielsveel van hem houd. Maar dat het me soms aanvliegt, boos en verdrietig maakt dat mijn leven er toch wel een stuk anders uit is komen te zien met hem. En dat dit hoe ouder hij wordt, steeds duidelijker wordt.

Herkenbaar? Laat het ons weten via de Facebookpagina Wat Niemand Weet of stuur ons een berichtje via vertel@pickourbrain.nl.

Lees ook over al die andere dingen die niemand weet over ouders van zorgintensieve kinderen.