Hoe ga je om met een puberende kleuter?

Het is mooi om te zien dat Mirthe vlotter is gaan lezen. Dat ze meer rust heeft gevonden in de klas nu ze zich niet meer continu met haar klasgenootjes bemoeit. Dat ze lief, vrolijk en sociaal is, maar dat wist ik natuurlijk al!

Dit jaar zit er ook een overzicht bij waarin wordt omschreven wat voor ondersteuningsbehoefte Mirthe nodig heeft op vijf gebieden. De leerlingen ‘scoren’ van zeer intensief tot leeftijdsadequaat.
Bijvoorbeeld op het gebied van leren en ontwikkelen. Mirthe haar ondersteuningsbehoefte op dit gebied is intensief. Dat betekent een concreet onderwijsaanbod in zeer kleine groepen, voorspelbaar met een vaste dagstructuur, een begeleider die stimuleert en motiveert en na een korte inspanning volgt ontspanning.
Ook op de gebieden sociaal-emotionele ontwikkeling en communicatie heeft Mirthe intensieve begeleiding nodig.
Fysiek en medisch is de ondersteuning voortdurend; passend bij haar beperkingen en zorgvraag.

puberende kleuter

Als ik dit allemaal heb gelezen overvalt het verdriet me. Eigenlijk lees ik tussen de regels door dat Mirthe altijd mensen om haar heen nodig heeft die de wereld voor haar begrijpbaar maken. Die ‘tolken’ als er teveel woorden en zinnen zijn. Die afbakenen waar het niet veilig is. En sturen en begrenzen in wat ze wel en niet kan. Gelukkig biedt school deze omgeving en ook thuis kunnen wij haar dit bieden. Ook op haar logeerplekjes en oppasadres leren ze Mirthe steeds beter kennen en zien ze wat ze nodig heeft.
Maar de wereld is zoveel groter. En Mirthe wordt groter, ouder… puber. Een puber wil grenzen overschrijden, zelf op ontdekking; wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik? Maar hoe kan ik deze puberende kleuter daar vrij haar weg in laten vinden?
Daar komt bij dat je aan Mirthe niet echt ziet dat ze zo anders is dan de gemiddelde 11-jarige. Ja, ze heeft lichtjes achter haar oren van haar CI’s en een spalk om haar been. Toch wordt ze vaak overschat en overvraagd en dat eindigt altijd in frustratie.

confrontatie met de werkelijkheid

Wat mij nu zo raakt in dit alles, kan ik niet goed verwoorden. Het is vooral het feit dat ze groter wordt maar altijd klein zal blijven. En dat ik er niet altijd zal zijn om haar te beschermen.
Na de vakantie gaat Mirthe naar groep 8. Ook daarna zal ze op school Lyndesteyn blijven om daar het voortgezet praktijkonderwijs te volgen.
Zoals zo vaak wanneer ik mijn gedachten deel, kan ik ze relativeren en besef ik me dat er geen reden is voor verdriet. Misschien is het de confrontatie met de werkelijkheid die pijn doet. Terwijl, tegelijkertijd deze werkelijkheid meer is dan we ooit hebben durven dromen.

Natasja is de mama van Mirthe, Lieke en Meike. Mirthe is geboren met een rechtszijdige verlamming, ze is doof. Daarnaast heeft ze microcefalie als gevolg van een Cytomegalie infectie die Natasja heeft doorgemaakt tijdens de zwangerschap. Ze schreef over de eerste vier jaren van Mirthe een boek ‘Kiera’s kracht’

Zo voelt het als je naar je 17-jarige zoon kijkt, die in de zandbak speelt.

Als een zonnebloem in een tulpenveld

Mijn zonnebloem

Wanneer Mirthe op moest staan
doet ze zelf haar kleren aan.
Ze smeert zelf haar boterham,
met een beetje hulp van mam.
Mirthe is tenslotte al 11,
ze kan dat heus wel zelf.

Naar de W.C.
Mama hoeft niet meer mee.
Ik kam haar haar,
leg haar tandenborstel klaar.
Poetsen kan ze heus wel zelf,
ze is tenslotte al 11.

Stel je Mirthe een open vraag;
‘Wat zou je het liefste doen vandaag?’
Dan blijft ze stil en kijkt naar mij,
omdat ze niet begrijpt wat je net zei.
Antwoorden kan ze niet zelf.
Ook al is ze al 11.

Mirthe speelt het liefst op de grond.
Haar knuffels slingeren overal rond.
Een filmpje kijken is ook fijn.
Maar die moet dan wel voor kleuters zijn
anders begrijpt ze het verhaal niet zelf.
Ook al is ze al 11.

Soms wil Mirthe net als haar zussen
er ook even alleen van tussen.
Maar ze ziet geen gevaar,
haar gedrag is onvoorspelbaar.
Naar de winkel kan ze niet zelf
ook al is ze al 11.

Mirthe is de hele dag
wie ze zijn mag.
Soms een kleuter; speels en klein
die ook graag een tiener wil zijn.
De kleuter in Mirthe mag blijven spelen,
de tiener in haar mag zich vervelen.
Mirthe mag fladderen van enthousiasme.
Dansen en springen ondanks haar spasme.
Knuffels en kusjes geven,
soms boos zijn op het leven.

Die tweestrijd in haar lichaam en geest
is een kwaal waar ze nooit van geneest.
En terwijl haar zussen tot jonge dames op groeien
zal Mirthe op haar eigen manier bloeien.
Ik sta nog dagelijks versteld
van mijn zonnebloem in het tulpenveld.

Natasja is de mama van Mirthe, Lieke en Meike. Mirthe is geboren met een rechtszijdige verlamming, ze is doof. Daarnaast heeft ze microcefalie als gevolg van een Cytomegalie infectie die Natasja heeft door gemaakt tijdens de zwangerschap. Ze schreef over de eerste vier jaren van Mirthe een boek ‘Kiera’s kracht’